Neuroatypowa młodzież i dorośli mają wyższe wskaźniki traumy, problemów ze snem, depresji, lęku, myśli samobójczych, hospitalizacji psychiatrycznej (Martini i in., 2022) oraz wyższe wskaźniki popełnionych samobójstw niż nieautystyczni rówieśnicy (Hedley i Uljarevic, 2018). W rezultacie duża liczba zdiagnozowanych i niezdiagnozowanych neuroatypowych nastolatków i dorosłych zgłasza się na terapię, często po kilku błędnych diagnozach, zanim ich autyzm zostanie rozpoznany (Au-Yeung, 2019). Stworzyło to nowe wyzwania dla specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym, którzy muszą nauczyć się dostosowywać swoje istniejące umiejętności do pracy w skuteczny i afirmujący sposób.

Jednym z podejść, które może pomóc praktykom w dostosowaniu ich interwencji, jest nauka kontekstualno-behawioralna (CBS) (Vilardaga, Hayes, Levin & Muto, 2009), której podstawową zasadą jest analiza funkcjonalna (Hayes, Hofmann i Stanton, 2020). Bieżąca ocena funkcjonalna (Sandoz i in., 2022) może prowadzić w kierunku zachowań opartych na wartościach, jednocześnie poprawiając wrażliwość klinicysty na zachowania, które są pozytywnym wyrazem różnic autystycznych i tych, które przyczyniają się do trudności ze zdrowiem psychicznym. Korzystając z analizy funkcjonalnej, klinicysta może pomóc poprawić samopoczucie w sposób wrażliwy na kontekst i stworzyć nowe możliwości współczucia dla siebie, które mogą złagodzić cierpienie osób neuroatypowych w perspektywie długoterminowej (Cai i in., 2022; Howes i in., 2021; Lunsky, et.al., 2022).

Ten warsztat od średnio zaawansowanego do zaawansowanego jest przeznaczony dla terapeutów z pewnym doświadczeniem w pracy z klientami neuroatypowymi lub tych, którzy chcą rozwinąć konkretne umiejętności terapeutyczne dla tej grupy klientów. Łącząc dyskusje w małych i większych grupach oraz interaktywne ćwiczenia z nauczaniem dydaktyczną, ten doświadczalny warsztat zbada, jak wykorzystać analizę funkcjonalną do poprawy specyfiki terapii. Rozpoczynając od zwięzłego zrozumienia podstaw analizy funkcjonalnej w praktyce klinicznej, uczestnicy zidentyfikują funkcje zachowań „klinicznych” i dowiedzą się, jak dostosować swoje podejście do tworzenia pozytywnych zmian w sposób afirmujący neuroatypowość. Przykłady będą obejmować trudne zachowania, z którymi klinicyści muszą sobie radzić w praktyce klinicznej, takie jak kompulsje, powtarzające się zachowania skoncentrowane na ciele, skubanie skóry i wyrywanie włosów, napadowe objadanie się, oczyszczanie, samookaleczanie i myśli samobójcze. Uczestnicy wyjdą z większą klarownością i lepszymi umiejętnościami, które pomogą im wspierać ich praktykę kliniczną z wykorzystaniem analizy funkcjonalnej jako przewodnika.