W imię prostoty oraz z powodu braku szacunku dla biurokracji nie prowadzimy wcześniejszego rejestrowania się na bierny udział. Kilka dni przed konferencją udostępniony na stronie będzie link do aplikacji Zoom (działa na wielu popularnych platformach), przez który w dniu konferencji będzie można się zalogować bezpośrednio na wykłady. W dniu konferencji administrator będzie wpuszczał osoby ok. 15-20 minut przed rozpoczęciem. Limit połączeń w jednym momencie to 100. Aktualnie nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jakim zainteresowaniem będzie się cieszyć nasze wydarzenie, ale w przypadku niedostania się wszystkie wykłady będą nagrywane i udostępnione w najbliższym czasie na YT.

Link do udziału w konferencji: konferencja zakończyła się.

09:30 Anna Czarnecka, Schemat Samopoświęcenia u psychoterapeutów. Potencjał i wyzwania

10:00 dr Lidia Baran, Gdy do tanga trzeba dwojga – możliwości zastosowania ACT w pracy z parą

10:30 Sebastian Korfel i Bartosz Kleszcz, Wypalenie zawodowe wedle CFT i ACT

11:00 Barbara Kossakowska, Akceptacja – jako proces w hexafleksie – pułapki akceptacji (warsztat)

11:45 dr n. społ. Bogna Szymańska-Kotwica, dr n. med. Anna Kieszkowska-Grudny, Interwencje oparte na uważności w leczeniu chorób psychosomatycznych

17:15 Alicja Baranek, Terapeuta behawioralny jako trener umiejętności

17:45 Joanna Roman, ACT muzyczny – lęk sceniczny u muzyków u ujęciu trzeciej fali behawioryzmu

18:15 Elwira Wawrzyniak, Terapeuta ACT. Od poczucia beznadziei do kreatywnej elastyczności (warsztat)

19:00 Agnieszka Pawłowska, Zaprzyjaźnij się ze sobą, czyli jak uważność i współczucie mogą wspierać naszą relację z samym sobą <3

19:30 dr Konrad Ambroziak, Nastolatek jako kontekst – kilka słów o terapii nastolatków

20:00 Sabina Sadecka, Relacja terapeutyczna w terapii akceptacji i zaangażowania

Nagrania dostępne są na kanale Uczę się ACT na Youtube.

Oto link do youtubowej playlisty.

Tutaj ściągniesz prezentacje z konferencji.

Emocjonalne przeżycie terapeuty w relacji z pacjentem ma bez wątpienia doniosłe znaczenie dla procesu terapeutycznego. Może go wspierać lub utrudniać.

Silne reakcje często są manifestacją nierozwiązanych problemów terapeuty – jego schematów, których źródło znajduje się w doświadczeniach z dzieciństwa.

Wiele badań ujawnia, że osoby pracujące w obszarze pomagania często doświadczyły parentyfikacji, czyli odwrócenia ról w rodzinie. Oznacza to, że jako dzieci emocjonalną troską obejmowały swoich opiekunów, najczęściej rodziców i/ lub rodzeństwo.

Ponieważ nałożono na nie nadmierne, nieadekwatne do wieku wymagania, rozwinęły schemat Samopoświęcenia. Może stanowić on zarówno potencjał, ważny zasób w zawodzie psychoterapeuty, jak i duże utrudnienie w pracy. Kształtowana w dzieciństwie nadodpowiedzialność za cudze samopoczucie może prowadzić do zbyt głębokiego emocjonalnego zaangażowania w kontakcie z pacjentem. To z kolei może przyczyniać się do nadużyć terapeuty wobec samego siebie, a także do nieintencjonalnych nadużyć wobec pacjenta.

W trakcie wykładu omówione zostanie doświadczenie parentyfikacji u psychoterapeutów i powiązanego z nim schematu Samopoświęcenia, z którym zmaga się wielu terapeutów, choć nie wszyscy z nich mają tego świadomość. Przedstawione zostaną potencjalne korzyści płynące z tego schematu, a także zagrożenia oraz sposoby pracy na rzecz ich niwelowania.

Link do artykułu Anny Czarneckiej na temat parentyfikacji.

Kryzysy są naturalnym elementem intymnej relacji, które mogą jednak prowadzić do obniżenia satysfakcji i zaangażowania w związku, a w efekcie do poszukiwania przez partnerów pomocy psychologicznej.

Problemy par z perspektywy psychologii kontekstualnej niejednokrotnie wynikają z fuzji z określonymi regułami dotyczącymi związku lub rolą jaką się w nim pełni oraz z unikania doświadczania trudnych treści psychicznych podczas komunikacji i rozwiązywania konfliktów. Praca z fuzją i unikaniem doświadczania, choć podstawowa w terapii ACT, w przypadku par wymaga dostosowania oddziaływań zarówno do kontekstów indywidualnych partnerów, jak i do kontekstu ich związku. Dostępne protokoły dotyczące stosowania ACT wobec par obejmują połączenie ACT i RFT (Dahl, Stewart, Martell, Kaplan, 2013), ACT i terapii schematów (Lev, McKay, 2017) oraz wskazówki samopomocowe dla partnerów (Harris, 2009).

W trakcie prezentacji omówione zostaną podstawowe elementy istotne w konceptualizacji i podejmowaniu pracy z parą z wykorzystaniem ACT oraz wyniki badań nad skutecznością stosowanych w tym obszarze oddziaływań. Treści te mogą zainteresować osoby wykorzystujące ACT w pracy klinicznej, a także te zainteresowane specyfiką terapii par.

Wypalenie, jak pisze C. Maslah, to przedłużona reakcja na pojawiające się stresory w wymiarze emocjonalnym i poznawczym występujące w pracy zawodowej. W ujęciu terapii akceptacji i zaangażowania (ACT) nasz umysł dostarcza nam z jednej strony cennych wskazówek – jest pomocny, ale potrafi także sprawić, iż cierpimy. Nasze myśli, które są produktem naszego umysłu, w toku ewolucji napędzane były pogonią za celami m.in. takimi jak pożywienie czy seks. Tysiące lat kształtowania naszego umysłu opakowały dzisiejsze cele w nowe pudełka: awans, najnowszy Mac ze świecącym się jabłkiem podczas konferencji, a także apartament w centrum, a może wakacje w miejscu trudnym do znalezienia na mapie, czy zabójcza ilość certyfikatów na ścianie gabinetu psychoterapeuty. To wszystko może robić wrażenie, ale też stawiać na czele wyścigu ze stacją końcową „Wypalenie zawodowe”.

Jak być bezpieczną bazą dla siebie? Jak uruchomić system ukojenia i zadowolenia, aby sprawował pełną wsparcia opiekę wobec nadaktywnego sytemu zdobywania i rywalizacji? Korzystając z dobrodziejstw terapii opartej na współczuciu (CFT) oraz terapii akceptacji i zaangażowania spróbujemy powiedzieć o tym podczas wzajemnie wspierającego się wykładu dwojga psychologów, dla których praca to ważny kontekst, a ofiarowanie wsparcia i przyjmowanie to piękny proces dbania o siebie.

Akceptacja jest jednym z 6 procesów  w modelu elastyczności psychologicznej – hexaflexu (Hayes, Strosahl, Wilson, 1999) . Proces ten często jest źle rozumiany przez początkujących terapeutów ACT (np jako stan pełnej akceptacji) co może powodować, że stawiają nierealne cele klientowi narażając zarówno klienta oraz siebie na niepotrzebna porażkę. Proces akceptacji nie pojawi sie bez wczesniejszego wyćwiczenia postawy otwartej i pelnej ciekawosci, co czesto jest procesem długotrwałym.

Proponowane warsztaty dadzą możliwość poczuć proces akceptacji 'na własnej skórze’ oraz zainspirują do stosowania konkretnych technik. Na warsztacie wykonamy ćwiczenie Manueli O’Connell z racji ograniczonego czasu.

Na warsztaty proszę przygotować kamyk lub klocek lego lub kostke do gry.

Różnorodne czynniki psychiczne wpływają na ogólny stan zdrowia. Także kondycja zdrowotna może determinować zmienną formę psychiczną. Badania pokazują, że dzięki powiązaniu układu nerwowego i immunologicznego w sytuacji stresowej organizm może stymulować lub hamować humoralną i komórkową odpowiedź immunologiczną (Ziomecki i Artym, 2004). Taki proces przyczynia się między innymi do nadmiernego skracania części chromosomów – telomerów, które odpowiedzialne są za  zabezpieczanie chromosomu przed uszkodzeniem podczas kopiowania materiału genetycznego. W konsekwencji, może dochodzić do rozwoju wielu chorób lub negatywnie wpływa na procesy zdrowienia, spowalniając efekty terapii. Chorobom somatycznym, jak i psychosomatycznym  nierzadko towarzyszy ból, i to zarówno psychiczny, jak i fizyczny. Ośrodek bólu fizycznego znajduje się w podobnej lokalizacji, co cierpienia emocjonalnego, czego dowodem są m.in. badania osób cierpiących na depresję. Odnotowano u nich zwiększoną aktywność w obszarach mózgu związanych z emocjami towarzyszącymi bólowi somatycznemu. Jednym ze sposobów uśmierzania stresu i bólu są praktyki mindfulness. W niniejszej prezentacji szerzej wyjaśnimy zależności między psyche i soma, wyjaśnimy jaka jest skuteczność praktyk opartych na uważności i współczuciu w leczeniu chorób psychosomatycznych oraz przewlekłego bólu. Ponadto, zostaną przedstawione wyniki badań autorskiego programu redukcji chronicznego bólu towarzyszącego chorobom somatycznym i psychosomatycznym, opartego o spersonalizowany trening uważności, który powstał pod opieką dr Anny Kieszkowskiej-Grudny i wsp.

Najnowsze badania nad skutecznością Dialektycznej Terapii Behawioralnej sukcesywnie wykazują, że wprowadzenie treningu umiejętności jako uzupełnienia standardowej terapii lub samodzielna forma pomocy (zarówno w warunkach szpitalnych jak i ambulatoryjnych) jest skuteczniejsze w redukowaniu zachowań samobójczych i parasamobójczych, ilości hospitalizacji, zachowań autoagresywnych, ale także redukowaniu objawów depresji, zaburzeń lękowych i poziomu stresu, niż każda inna terapia pozbawiona tego elementu (m.in. Decker i współpracownicy, 2019, Ustundak-Budak, 2019).

Wiele modeli terapeutycznych oraz coachingowych zakłada, że pacjent „ma wszystko” co potrzebne do wyzdrowienia, a terapeuta powinien to jedynie „wydobyć”. Często jednak pacjenci wychowani w tzw. unieważniających środowiskach (patrz model biospołeczny etiologii BPD Marshy Linehann) zwyczajnie nie mieli szansy nauczyć się skutecznych strategii regulowania emocji, rozwiązywania problemów czy bycia skutecznym w relacjach. Ustrukturyzowany trening umiejętności, zwłaszcza w grupowym wydaniu wydaje się „brakującym elementem” standardowej terapii, skupionej na pogłębianiu wglądu lub analizie indywidualnych problemów czy celów pacjenta. Wielu pacjentów z Borderline pokazuje terapeucie tzw. „pozorną kompetencję”, co powoduje u terapeuty mylne założenie, iż pacjent może i powinien być bardziej życiowo zaradny, a jego trudności życiowe spowodowane są oporem, bierną-agresją czy tym, że ostatecznie „nie chce on zmiany”. Podstawowe założenia dialektycznej terapii behawioralnej zmieniają tę perspektywę. Zakładamy, że każdy chce poprawy swojego stanu, trudności wynikają z braku realnych umiejętności, a zmiana wymaga nauczenia się nowych zachowań we wszystkich istotnych kontekstach. Moje wystąpienie będzie skrótem najważniejszych umiejętności DBT, których terapeuta uczy pacjentów z dysregulacją emocji.

Nadchodzi czas wystąpienia, trzęsą Ci się ręce, głos więźnie w gardle, a w głowie pustka- znasz to? W takim razie zapraszam do gry… z własnym umysłem. 🙂

Zgodnie z DSM V lęk sceniczny (performance anxiety, PA) rozumie się jako podtyp lęku społecznego (SAD). Najnowsze badania naukowe potwierdzają skuteczność ACT w przypadku public speaking anxiety (Block, 2003). Z kolei Music performance anxiety (MPA) pozostaje wciąż niszą badawczą, którą skutecznie zaczyna wypełniać kontekstualna nauka behawioralna (m.in. Juncos i de Paiva e Pona, 2018). Celem terapii ACT w przypadku MPA nie jest zredukowanie objawów, ale elastyczne patrzenie na objawy w ich obecności poprzez mindfulness i akceptację symptomów (Hayes, Strosahl, Wilson, 2011).

Jeśli chcesz dowiedzieć się czym jest lęk sceniczny i co na ten temat mówią badacze ACT – spotkanie ze mną jest odpowiedzią na Twoje potrzeby. Spróbujemy wspólnie zgłębić naturę i epidemiologię MPA, poznać specyfikę środowiska muzycznego, oraz zastanowimy się jak możemy wyjść naprzeciw trudnościom, z którymi muzycy spotykają się w życiu codziennym.

Jednym słowem, postaram się przedstawić w pigułce receptę na elastyczny umysł muzyka, gdzie przy akceptacji trudnych myśli i dystansu do własnych emocji, możemy działać w kierunku własnych wartości, takich jak pasja do muzyki i sceny. Niezależnie od tego czy jesteś terapeutą, czy sam aktywnie występujesz publicznie, być może wyciągniesz z naszego spotkania kilka inspirujących refleksji.

Przychodzi klient do terapeuty… często dlatego, że dotychczasowe metody radzenia sobie zaczęły coraz boleśniej zawodzić. Przewyższyły objętość czary goryczy. Pojawienie się w gabinecie to bardzo ważny i duży krok, nie oznacza on jednak pożegnania ze starymi, dobrze znanymi sposobami na życie, na to by było „choć trochę mniej bolesne”. Wydaje się, że konfrontacja z faktem, że te znoszone buty, do których klient jest tak przyzwyczajony (a nawet przywiązany), są już niefunkcjonalne, jest nieunikniona. Jednak nie następuje. Przekonanie o beznadziejności sytuacji i własnej osoby może wzrastać w kliencie. W pewnym momencie może się ono pojawić także u terapeuty i dotyczyć zarówno sytuacji, klienta, jak i jego samego. W tym momencie zamiast wyciągać dłoń do osoby zatapiającej się w bagnie… także do niego wchodzi.

Warsztat online będzie dotyczył poczucia beznadziei w terapii po stronie klienta, jak i terapeuty. Pozwoli, mam nadzieję, przebyć drogę od bagienka, przez pustkę, twórczą próżnię, z której może wyłonić się coś nowego i dla nas wartościowego. Pomocnym ekwipunkiem w tej podróży będą metafory, fizykalizacje, eksperymenty behawioralne, a wszystko po to, by wyjść z naszego analitycznego umysłu, a dotknąć emocji, przeżycia. Warsztat będzie o doświadczeniu, które jest osobiste, ale zadziewa się w kontekście, którego częścią jest relacja terapeutyczna. Zadziewa się tu i teraz w obecności drugiej osoby, która poprzez swoje uczestnictwo może modelować samowspółczucie i elastyczne zachowania ukierunkowane na wartości. Zbliżanie się do poczucia beznadziei jest rodzajem ekspozycji, nic więc dziwnego, że może wzbudzać lęk zarówno w kliencie, jak i terapeucie. Najpierw więc zbliżmy się do siebie, by dalej móc zbliżyć się w terapii wspólnie do tego, czego unikamy. A żegnając, to zwrócić się w stronę jeszcze pustego miejsca na mapie. Zrobić miejsce na nowe bodźce, pobudzające naszą kreatywność.

Większość z nas wie, jak dbać o innych: naszych najbliższych, przyjaciół, osoby w potrzebie, podopiecznych czy pacjentów. Troszczymy się, opiekujemy, współczujemy, ratujemy z opresji, wspieramy i kochamy. Równocześnie bardzo często nie potrafimy tym wszystkim obdarzyć nas samych. Wyjątkowo często, pomimo całego ciepła jakim obdarowujemy innych, w stosunku do siebie jesteśmy krytyczni i oschli…

Pokochanie samego siebie kojarzy nam się często z narcyzmem, egoizmem, samouwielbieniem – jednym słowem czymś dalece niestosownym. Tymczasem, dopiero gdy zaprzyjaźnimy się z sobą samym, mamy szansę zrozumieć siebie, zadbać o te obszary, które potrzebują zaopiekowania, poznać i uszanować swoje wartości, słuchać potrzeb swojego ciała i tego, co mówią nam nasze emocje, w pełni się rozwinąć. Równocześnie, to właśnie przyjaźń z sobą samym daje nam przestrzeń do budowania głębokich i szczerych relacji z innymi. Miłość do siebie chroni nas także przed wypaleniem emocjonalnym związanym z ciągłym dbaniem o innych bez równoległego uwzględniania samego siebie.

Od czego zacząć budowanie tej niezwykłej relacji z najważniejszą osobą w naszym życiu? Niezmiernie wspierające w tej podróży są uważność i współczucie, które pomagają nam się zatrzymać, posłuchać siebie, otoczyć życzliwością.

Zapraszam na spotkanie, podczas którego opowiem Wam czym jest uważność i współczucie oraz jak można z nich korzystać, by zbliżyć się do siebie i zostać swoim prawdziwym przyjacielem.

Nastolatki są specyficzną grupą klientów – już nie dzieci a jeszcze nie dorośli. Często jako ważną część kontekstu wnoszą do gabinetu terapeutycznego oczekiwania swoich opiekunów czy szerszego kontekstu społecznego (nauczycieli, pedagogów i innych). Sami często nie mają specjalnych oczekiwań albo traktują psychologa/terapeutę jako przedstawiciela wrogiego systemu opresji. Warto przemyśleć te trudności w terapii, wyraźnie określić rolę rodziców i szerszego otoczenia społecznego, oddzielić terapię od wychowania.

W terapii nastolatków poza kontekstem społecznym konieczne jest uznanie kontekstu rozwojowego. To co dla dorosłych często jest zachowaniem nienormatywnym dla nastolatków jak najbardziej mieści się  w normie. Na przykład liczni ewolucjoniści wykazuje, że zachowania ryzykowne są charakterystyczne dla wielu dorastających ssaków (Evolution and Contextual Behavioral Science: An Integrated Framework for Understanding, Predicting, and Influencing Human Behavior, Ed. D.S. Wilson, S.C. Hayes, 2018). Kształtujące się myślenie abstrakcyjne prowadzi do czarno-białego myślenia czy nadmiernego egocentryzmu poznawczego. Budowanie umiejętności społecznych powoduje skupienie na grupie rówieśniczej i inne.

W trakcie wykładu postaram się przyjrzeć dokładniej tym kwestiom i wyciągnąć parę wniosków praktycznych dotyczących pracy z nastolatkami.

Terapia ACT to proces, który jest wyzwaniem, zarówno dla klienta/pacjenta, jak i terapeuty. Sama, gdy zaczynałam pracować ACT-owo, musiałam się sporo starego o prowadzeniu terapii oduczyć, ale też na sporo zupełnie nowego się odważyć. Relacja terapeutyczna w ACT wymaga bowiem od terapeuty autentyczności, gotowości do kontaktu z cierpieniem (swoim i klienta), kreatywności i otwartości na techniki, które u klienta terapii mogą wywoływać uśmiech (a nawet śmiech). Tylko taka relacja pomoże wzrastać naszym klientom, ale też i nam – terapeutom. Szybko też praktykując ACT okazuje się, że nie możemy rozwijać się jako terapeuci, jeśli nie mamy dobrej, twórczej, elastycznej relacji z samym sobą. O tym też będzie ten wykład – zarówno o relacji z tymi, z którymi pracujemy w gabinecie, ale też o tym, jak my terapeuci traktujemy siebie samych. Do usłyszenia!