Inne podejście do sprawy, to „zaakceptować to.” Ale co to oznacza? Z pewnością dla różnych osób może znaczyć to coś odmiennego, ale dla mnie sensem tego jest, by być obecnym w obliczu nieprzyjemnych uczuć zamiast uciekać lub kryć się przed nimi. Postaraj się naprawdę poczuć te trudne emocje. Obserwuj je. Nie bój się ich lub nie rozglądaj się za miejscem, dokąd można przed nimi zwiać. Zamiast tego podejmij wyzwanie życia z nimi i uczenia się od nich, pewny lub pewna w wiedzy, że czas temu poświęcony będzie bandażem na twe rany. Kiedy podchodzisz do tego z takim rodzajem spokoju, z takim zaangażowaniem, na jakie cię stać, odkryjesz własną siłę i na przestrzeni czasu zauważysz, że złe uczucia zaczynają mięknąć i topnieć.

Zależnie od sytuacji, może to zabrać całkiem sporo czasu lub zadziałać w ciągu jednego popołudnia. Podstawową zasadą do trzymania w pamięci jest, aby nie spieszyć się. Zaufaj i wiedz, że rzeczy poprawią się. Bądź cierpliwy lub cierpliwa dla siebie i w trakcie całego procesu.

• Co teraz naprawdę czuję? Jaka jest istota tego uczucia?

• Z perspektywy obserwatora to bardzo ciekawe.

• Jak opisałaby to osoba z zewnątrz?

• Dlaczego uciekam od tego?

• Dlaczego czuję się z tym źle?

• Co mogę uczynić, aby zmienić swój punkt widzenia w tej kwestii?

• Czego mogę nauczyć się z tych uczuć?

• Mogę sobie z tym radzić.

• Mogę zachować spokój, kiedy emocje wędrują przez mój umysł i moje ciało.

• Nie uciekam od tego i także nie przywiązuję się do tego.

• Jest coś, czego te emocje mogą mnie nauczyć.

• Jest w tym jakiś sens. Jaki to sens?

• Wiem, że w pewnym momencie sens tego stanie się jasny.

• To mnie wzmacnia.

• Jestem silny, silna.

• To w porządku czuć się właśnie tak. Nie muszę uciekać.

• Na dłuższą metę przekształci się to w coś pożytecznego.

„Zaakceptuj to” oznacza bycie obecnym czy obecną razem z trudnymi uczuciami, jednak nie tylko – oznacza także przeżywanie własnego życia. Życie własnym życiem, bycie aktywnym, zaangażowanym jest sporą częścią zdrowienia. Jeśli jesteś w męczarniach żałoby, oczywiście powinieneś czy powinnaś podejść do tego z wyczuciem, powoli. Wsłuchaj się w to, co ma ci do powiedzenia twoje ciało i dusza. Jednocześnie podejmuj próby, na początku drobne, aby być aktywnym, aktywną. Celem tego nie jest zatopić twoje teraźniejsze uczucia, ale raczej by dać ci siłę fizyczną i psychiczną perspektywę, która pomoże ci zachować obecność w obliczu tych uczuć oraz zdrowieć. To równowaga. Poświęć trochę czasu na analizę i trochę czasu na życie. Życzę ci pokoju.