Gwałtowny wzrost liczby diagnoz autyzmu i zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) w ostatnich latach (Davidovitch i in., 2021; Yoo, 2013) odzwierciedla nowe, szersze zrozumienie przez społeczeństwo w jaki sposób neuroróżnorodność może występować u wcześniej niedostatecznie reprezentowanych grup, w tym nastolatków i dorosłych kobiet, ludności rdzennej i mniejszości kulturowych. Towarzyszyło temu zmniejszenie w stygmatyzacji związanej z tymi diagnozami oraz rozwijający się ruch na rzecz dopominania się swoich praw i sprawiedliwości społecznej.

W rezultacie duża liczba zdiagnozowanych i niezdiagnozowanych neuroatypowych nastolatków, dorosłych i starszych dorosłych zgłasza się na terapię, często po postawieniu kilku błędnych diagnoz, zanim ich neuroatypowość zostanie zidentyfikowana (Au-Yeung, 2019). Klienci ci oczekują od swoich terapeutów zrozumienia i potwierdzenia ich różnic oraz włączenia tego zrozumienia do ich leczenia psychologicznego. Decyzja o niepodejmowaniu pracy z tą grupą klientów nie będzie już praktyczna, ponieważ coraz więcej osób zgłasza się na terapię, szukając uznania i zrozumienia swojej neuroróżnorodności.

Zmiana ta stanowi poważne wyzwanie dla terapeutów pracujących w ramach prywatnej praktyki i dla profesjonalnych programów szkoleniowych. Terapeuci potrzebują nowych umiejętności w zakresie skutecznej i afirmującej pracy z tą często marginalizowaną grupą. Jednak wiele z podstaw praktyki afirmującej neuroróżnorodność, w tym używanie afirmującego języka, stoi w sprzeczności z ich profesjonalnym szkoleniem (Dwyer 2022).

Warsztat „Praca z klientami neuroatypowymi: Co terapeuci powinni wiedzieć” zapewni uczestnikom wprowadzenie do praktyki afirmującej neuroróżnorodność oraz wyjaśnienie roli, jaką terapeuci mogą odegrać w pracy z dorosłymi neuroatypowymi klientami.

Warsztat ten rozpocznie się od zwięzłego opisu podstawowych elementów praktyki afirmującej neuroróżnorodność, w tym użycia afirmującego języka i „podwójnego problemu empatii”. Uczestnicy zapoznają się ze społecznym modelem niepełnosprawności i to, w jaki sposób jest on powiązany z potrzebą zminimalizowania maskowania, przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu i poprawy dopasowania osoby do środowiska dla osób neuroatypowych.

Po ustaleniu ram koncepcyjnych dla praktyki potwierdzającej neuroróżnorodność, uczestnicy dowiedzą się, jak dostosować swoje podejście do różnic w komunikacji, regulacji sensorycznej i emocjonalnej oraz przetwarzaniu informacji u osób neuroatypowych. Przegląd pilnych priorytetów terapeutycznych dla osób neuroatypowych przy pierwszej prezentacji. a także strategie pomagające osobom neurotypowym poruszać się po świecie w sposób, który lepiej wspierać ich potrzeby, jednocześnie rozwijając współczucie dla siebie, samoakceptację i dumę ze swojej tożsamości. tożsamości. Pod koniec sesji uczestnicy będą mieli okazję zastanowić się nad tym, w jaki sposób wdrożą w swoim miejscu pracy najlepsze zasady afirmujące neuroróżnorodność.