W imię prostoty oraz z powodu braku szacunku dla biurokracji nie prowadzimy wcześniejszego rejestrowania się na bierny udział. Kilka dni przed konferencją udostępniony na stronie będzie link do aplikacji Zoom (działa na wielu popularnych platformach), przez który w dniu konferencji będzie można się zalogować bezpośrednio na wykłady. W dniu konferencji administrator będzie wpuszczał osoby ok. 15-20 minut przed rozpoczęciem. Limit połączeń w jednym momencie to 100. Aktualnie nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jakim zainteresowaniem będzie się cieszyć nasze wydarzenie, ale w przypadku niedostania się wszystkie wykłady będą nagrywane i udostępnione w najbliższym czasie na YT.

Link do udziału w konferencji: konferencja skończyła się.

10:00 Norbert Jamróz, Dlaczego psychodeliki mogą być pomocne w psychoterapii. Perspektywa neurobiologiczna i psychologiczna (60 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

11:10 dr Maria Chełkowska-Zacharewicz, Status quo kontra heksafleks. Model elastyczności psychologicznej w służbie muzykom (20 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

11:40 Joanna Siadul, Możliwości zastosowania ACT w coachingu (30 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

12:20 Agnieszka Wroczyńska, Integratywna Behawioralna Terapia Par – gdy „zmień się” staje się „rozumiem cię” (30 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

13:00 Magdalena Muracka-Tylko, Na ratunek terapeucie! Jak odnaleźć dialektyczną równowagę? Praktyczne zastosowanie dialektyki w procesie terapeutycznym (30 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

09:05 Jan Topczewski, Self(ing) i osobowość borderline (45 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

10:00 Mateusz Fudali, Techniki Terapii Poznawczej z perspektywy Kontekstualnych Nauk o Zachowaniu (CBS) (50 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

11:00 dr Marcin Domurat, Budowanie przyjaznej relacji z samym sobą – Self-compassion w praktyce terapeutycznej (30 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

11:40 dr Lidia Baran, Bartosz Kleszcz i dr Magdalena Hyla, Elastyczność psychologiczna. Narzędzia pomiarowe dla praktyków i badaczy (30-60 min + 10 minut na pytania po wykładzie)

Nagrania będą dostępne są na kanale Uczę się ACT na Youtube.

Oto link do youtubowej playlisty z ostatniej konferencji.

Obecnie jesteśmy świadkami renesansu badań nad psychodelikami. Naukowcy wielu czołowych uniwersytetów na świecie (m.in. Yale, Johns Hopkins University, UCLA, NYU, Imperial College London), pomimo barier administracyjnych spowodowanych wciąż trwającą prohibicją, podjęli starania i uzyskali zezwolenie na badanie możliwości terapeutycznego zastosowania substancji psychodelicznych w leczeniu wielu chorób i zaburzeń psychicznych. Wyniki tych badań są obiecujące i wskazują, że psychodeliki, jeżeli są podawane w odpowiednich warunkach i w asyście wykwalifikowanych terapeutów, są substancjami bezpiecznymi oraz długoterminowo pomocnymi w radzeniu sobie z cierpieniem psychicznym.

Wyniki dotychczasowych badań wskazują, że substancje te mogą być bardzo użyteczne w terapii, m.in. dużej depresji, zaburzeń lękowych, OCD, uzależnień. Wiele badań udowodniło ich skuteczność w radzeniu sobie z egzystencjalnym lękiem u osób terminalnie chorych.

Jednocześnie trwają rozważania nad najbardziej adekwatnym modelem teoretycznym pozwalającym lepiej zrozumieć niezwykłą naturę tych doświadczeń oraz poszukiwania systemu terapeutycznego pozwalającego odpowiednio przeprowadzić proces, zintegrować doświadczenie oraz utrzymać pozytywne skutki i zmiany w zachowaniu.

We wczesnych badaniach nad psychodelikami w latach 40 i 50 dominował model psychodynamiczny i psychoanalityczny. W późniejszych latach nastąpił rozwój psychologii humanistycznej a następnie transpersonalnej. Obecnie naukowcy poszukują modeli terapeutycznych które będą z jednej strony dobrze wspierać terapię psychodeliczną, a z drugiej strony będą bazowały na dowodach i pozwolą na naukowy pomiar i zrozumienie procesów które zachodzą w trakcie terapii. Widoczny jest zwrot w kierunku modeli kontemplatywnych. Pośród nich zainteresowanie wielu ośrodków skupiło się na terapii akceptacji i zaangażowania (ACT) oraz terapii poznawczej opartej na uważności (MBCT).

Rozwój i kształcenie muzyczne wiążą się z wieloma wymaganiami stawianymi przed młodymi muzykami. Wysokie oczekiwania, wymagania programowe, ale też wytrwałe ćwiczenie, perfekcjonizm to tylko niektóre z elementów charakterystycznych dla ich codzienności. Jednym z powszechnych objawów tego obciążenia jest trema. Jednak postawieni przed wieloma wyzwaniami muzycy zmagają się z różnymi trudnościami psychologicznymi, a destruktywne działanie ocen, porównań i oczekiwań wpływa nie tylko na efektywność i jakość koncertów czy przesłuchań.

Muzycy są szczególną grupą, w której niektóre z trudności psychologicznych dzisiejszego świata pojawiają się częściej i są bardziej wyraziste. Doświadczają wątpliwości, samokrytycyzmu i presji otoczenia, związanego z tym niskiego poczucia własnej wartości i braku pewności siebie. Częściej niż w populacji generalnej muzycy doświadczają lęku i depresji, prawdopodobnie też pracoholizmu objawiającego się na przykład uzależnieniem od ćwiczenia. Przeżywanie tych trudności psychologicznych nie tylko wpływa na ich życie zawodowe, ale coraz silniej obniża jakość życia, radość z życia i radość z muzyki.

Wiele z trudności i problemów związanych z kształceniem muzycznym i pracą muzyka można bezpośrednio zaadresować procesami heksafleksu. Z tego też względu warto dążyć do opracowania metod pracy z muzykami dedykowanych profilaktyce zdrowia psychicznego i utrzymaniu dobrostanu psychicznego. Model elastyczności psychologicznej, obejmujący procesy skrojone na miarę potrzeb tego specyficznego środowiska, jest dobrą podstawą do budowania programów wsparcia psychologicznego muzyków.

Wykorzystywane w ramach pracy w modelu elastyczności psychologicznej formalne i nieformalne ćwiczenia uważności, rozpoznawanie wartości czy wyznaczanie celów w oparciu o wartości skutkują między innymi – w sposób bezpośredni – uważnymi i zaangażowanymi przygotowaniami i występami oraz – w sposób pośredni – wzmocnioną pewnością siebie. Dla muzyków może to mieć szczególne znaczenie, wpływając na lepszą organizację pracy i przygotowań pomimo odczuwanej presji osiągnięcia perfekcji, wyższą jakość występów pozwalających na pełnię doświadczania i uważnego grania, a przede wszystkim poczuciem sensu i spełnienia w tej niepewnej i niestabilnej profesji.

Coaching akceptacji i zaangażowania (ACC) jest modelem coachingu opartym na procesach terapii ACT. Obecnie wielu coachów chciałoby używać metod pracy, które są wspierane dowodami naukowymi. ACT ma wiele do zaoferowania w kontekście coachingu, lecz na konferencjach CBS bardzo rzadko prezentowane są warsztaty/sympozja na ten temat. ACC może pomóc coachom być bardziej efektywnym, kreatywnym i elastycznym oraz dostarczyć naukowych ram do pracy. ACC można używać w różnych obszarach coachingu (np. kariery, zdrowia, w organizacjach). Dostępne materiały i ćwiczenia są bardzo różnorodne. 

Prezentacja będzie bardzo praktyczna. Opowie, jak można wykorzystać ACT by usprawnić interwencje coachingowe. Zainspiruje do stosowania konkretnych narzędzi i technik ACT. Przedstawi kilka błędów, jakie mogą popełniać coachowie zaczynający używać ACT. 

Treści te mogą zainteresować osoby wykorzystujące ACT w coachingu. Dużo podanych przykładów będzie z obszaru kariery zawodowej. 

Wykład wyjaśni czym jest IBCP, na czym polega jej paradygmat, czym różni się ta terapia od innych protokołów pracy z parami. Zapoznamy się krótko z dowodami na jej skuteczność. W czasie wykładu zaprezentowany będzie ogólny zarys i sposób pracy z parami.

Marsha Linehan i jej zespół tworząc swoje podejście terapeutyczne poszukiwali sposobu opisu tego, co dzieje się z osobami, u których diagnozowano zaburzenie osobowości z pogranicza (Borderline). Modelem, który najlepiej w ich przekonaniu ujmował trudności tych osób okazał się model dialektyczny. W trakcie rozwijania tego podejścia terapeutycznego dialektyka nabierała coraz większego znaczenia. Z czasem stała się podstawowym paradygmatem terapii, a jej znaczenie okazało się tak istotne, że podejście rozwijane przez Marshę Linehan zyskało nazwę „Terapii Dialektyczno-Behawioralnej (DBT)”.

Dialektyka nie tylko ułatwia nam zrozumienie etiologii zaburzenia osobowości z pogranicza, pozwalając nam opisać trudności z jakimi borykają się osoby doświadczające silnej dysregulacji emocji. Dialektyka jest drogowskazem dla  procesu terapeutycznego uwypuklając konieczność zachowania równowagi pomiędzy akceptacją a zmianą w procesie terapii. Dialektyka wpływa na przebieg sesji zapewniając jej dynamikę. A w najbardziej konkretnym swoim zastosowaniu staje się interwencją terapeuty oraz umiejętnością, która pozwala odnaleźć sens i równowagę w życiu osobom doświadczającym dysregulacji emocji.

W trakcie spotkania opowiem o dialektyce oraz przybliżę dialektyczne interwencje terapeutyczne i inne strategie oparte na dialektyce. 

W paradygmacie kontekstualno-behawioralnym self definiuje się jako aktywność polegającą na werbalnym reagowaniu na własne zachowanie (Hayes, Barnes-Holmes & Roche, 2001). Taka konceptualizacja, choć nieoczywista, pozwoliła stworzyć model łączący naukową precyzję z użytecznością kliniczną (McHugh, 2015). Może być on szczególnie przydatny w pracy z osobami, które w wyniku trudnych życiowych doświadczeń wykształciły niestabilne poczucie tożsamości – na przykład osobami z diagnozą osobowości borderline. Dotychczasowe badania prowadzone na tej grupie wskazują na skuteczność różnych podejść psychoterapeutycznych w redukowaniu ogólnego poziomu doświadczanych trudności (Zanarini, 2009). Jednocześnie procesy behawioralne odpowiedzialne za zmianę w obszarze self pozostają niezbadane. Kontekstualno-behawioralny model self może przyczynić się do lepszego zrozumienia tych procesów oraz tworzenia na ich podstawie skuteczniejszych interwencji.

W trakcie wykładu omówię różnice pomiędzy strukturalnym i funkcjonalnym podejściem do psychopatologii. Przybliżę trzy repertuary behawioralne związane z self (ja-jako-treść, ja-jako-proces i ja-jako-kontekst) oraz czynniki środowiskowe potrzebne do ich wykształcenia. Przeanalizuję również doniesienia empiryczne dotyczące rozwoju self u osób z diagnozą osobowości borderline i opowiem o projekcie badawczym realizowanym w Katedrze Psychologii Biologicznej i Behawioralnej Uniwersytetu SWPS w Warszawie.

Wykład przeznaczony jest dla osób na każdym poziomie zaawansowania – nie jest wymagana znajomość zagadnień związanych z teorią ram relacyjnych.

 Środowisko psychoterapeutyczne dzieli się na różnorodne nurty, odmienne teorie i filozofie. Pewne nurty próbują przypisywać sobie specyficzne sposoby pracy, w tym konkretne interwencje i techniki. Z perspektywy kontekstualnych nauk o zachowaniu dobrze wiemy, że u podłoża różnorodnych ćwiczeń i interwencji leżą pewne podstawowe, kluczowe procesy odpowiedzialne za zmianę. Jak CBS spogląda na interwencje z grupy terapii poznawczej? CBS nie skupia się tak bardzo na formie danej interwencji, a bardziej na jej funkcji. Tworząc specyficzny kontekst interwencji możemy zmieniać ich funkcję. Takie spojrzenie na oddziaływania psychologiczne daje nam dużo większe możliwości w integrowaniu różnorodnych metod pracy. Terapia akceptacji i zaangażowania jest bardzo przyjazna takim działaniom. ACT to kliniczny model 6 współzależnych i nakładających się na siebie procesów behawioralnych, który pomaga nam odpowiedzieć na pytanie: co wpływa na zachowanie w danej chwili? Można powiedzieć, że ACT to innowacyjny model pracy z większej rodziny terapii behawioralnych i poznawczych, która czerpie swoją efektywność zarówno z mocnych, jak i słabych stron tradycyjnej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT). Jako, że ACT należy do tej większej rodziny, nie jest ich przeciwieństwem. Nie jest również tym samym, ma swoje specyficzne elementy, na które zwrócimy uwagę podczas tego spotkania. Omówimy podstawowe narzędzia pracy terapeuty poznawczo-behawioralnego z naciskiem na element poznawczy z bardziej funkcjonalnej perspektywy. Omówimy wykorzystanie zniekształceń poznawczych, strzałki w dół, porozmawiamy o kajzerkach, modelu ABC i DE, eksperymentach behawioralnych, tak aby w bardziej elastyczny i uważny sposób rozwijać elastyczność psychologiczną u naszych klientów.

Self-compassion – co można by przetłumaczyć jako samowspółczucie lub współczująca postawa względem samego siebie, to idea szeroko rozpowszechniona w nurtach związanych z tzw. Trzecią falą terapii behawioralnych. Jest centralnym punktem Terapii Skoncentrowanej na Współczuciu (CFT) , jednym z rozwinięć programów Mindfulness, a także integralną częścią Terapii Akceptacji i Zaangażowania (ACT).

W swoim wystąpieniu chciałbym przybliżyć ideę Self-compassion, zarówno od strony teoretycznej, jak i przede wszystkim praktycznej, jako sposobu radzenia sobie z cierpieniem. Omawiane kwestie mają uniwersalne znaczenie w praktyce terapeutycznej, ale też w szczególnych sytuacjach skupienie się na aspekcie stosunku pacjenta do samego siebie może nabierać specjalnego znaczenia.

 Wykład „Elastyczność psychologiczna. Polska adaptacja narzędzi pomiarowych dla praktyków i badaczy” dotyczyć będzie badań, prowadzonych przez autorów od ponad czterech lat, które zostały sfinalizowane niedawną publikacją książkową o tym samym tytule. Celem wykładu będzie przybliżenie informacji na temat polskich adaptacji kwestionariuszy, opracowanych przez autorów z myślą o rozpowszechnieniu i udostępnieniu szerokiemu gronu praktyków i badaczy narzędzi mierzących każdy z sześciu procesów kluczowych elastyczności psychologicznej. Należą do nich:

– Wielowymiarowy Kwestionariusz Unikania Doświadczania (Multidimensional Experiential Avoidance Questionnaire-30, MEAQ-30) do pomiaru unikania doświadczania,
– Inwentarz Supresji Myśli Biały Niedźwiedź (White Bear Suppression Inventory, WBSI) do pomiaru supresji myśli (komponent unikania doświadczania),
– Fryburski Inwentarz Uważności (Freiburg Mindfulness Inventory, FMI) do pomiaru elastycznej uwagi skupionej na chwili obecnej,
– Kwestionariusz Fuzji Poznawczej (Cognitive Fusion Questionnaire, CFQ) do pomiaru fuzji poznawczej,
– Kwestionariusz Doświadczania Siebie (Self Experiences Questionnaire, SEQ) do pomiaru Ja jako kontekstu,
– Kwestionariusz Działań Zgodnych z Wartościami (Valuing Questionnaire, VQ) do pomiaru działania zgodnego z wartościami,
– Kwestionariusz Zaangażowanego Działania (Committed Action Questionnaire, CAQ) do pomiaru zaangażowanego działania.

Większość prezentowanych narzędzi, to metody krótkie, umożliwiające pomiar szybki i łatwy zarówno dla badanego jak i badacza. Pozwalają one na monitorowanie subtelnych zmian, umożliwiając terapeutom bieżące monitorowanie stanu klientów, a naukowcom stosowanie tych narzędzi w paradygmacie badań podłużnych, np. z wykorzystaniem codziennych próbek doświadczenia (experience sampling). Prezentowane kwestionariusze wykorzystywano w badaniach do pomiaru związków między samymi procesami elastyczności psychologicznej a także innymi zmiennymi, jak np. jakość życia, zdrowie psychiczne (diagnozy kliniczne), poziom lęku, czy stresu. Wykorzystywane były rownież do pomiaru skuteczności interwencji terapeutycznych, a także monitorowania zmian procesów elastyczności psychologicznej podczas procesu terapii.

Żywimy nadzieję, że zaproponowane przez nas kwestionariusze posłużą zarówno polskim praktykom, w tym psychoterapeutom i terapeutom ACT, jak i badaczom do prowadzenia badań na grupach klinicznych oraz ogólnych nad efektywnością interwencji opartych o model elastyczności psychologicznej.